اگر توانستی در پس عیب های دیگران، لنگ زدن ِ پای ِ بندگی خودت را ببنی، سرت را بالا بگیر و خدارا شکر کن که دیده گانت بیشتر از آن که دنبال ِ خوراک ِ حرامی برای افکارت باشد، پاسبان ِ ایمان توست، که کمبود هایت را برایت به تصویر می کشد.
و اگر چنین بودی -که به دعای مادران برای ِ فرزندانشان ایمان دارم و می گویم که این گونه ای- از عیب هایت نترس، بلند شو، کمر همت را سفت ببند تا اول نقص هایت را جبران کنی و بعد از خدا بخواهی که به دستت گرمایی و به کلام و نگاهت قدرت نفوذی دهد که دست خدا شوی تا دست گیری از آن ها که در راه بندگی لنگ میزنند، سعی کن آن قدر با کلام خدا و بزرگانش مانوس شوی که کلامت طعنه زند به کلامشان، تا صدایت صدای خدا شود برای در راه ماندگان، و بخواه نگاهت همیشه ی ِ همیشه بر حلال های طیب و طاهرش بماند تا به وقت ِ نیاز، روح ِ مومنان زخم خرده را طوری نوازش کند که گویی فرستاده ای از خدایی برایشان...
جان ِ دلم خوب بمان برای خدا خوب بمان ...