هیچ در باورم نبود به این چهاردیواری ای که به نام شماست، تا به این حد وابسته باشم. یعنی روزمره ی ِ زندگی م طوری پیش رفته بود که خیال نمیکردم ممکن است دوری از آن محل ِ منصوب به شما تا بدین حد درد به جانم بریزد. مثلا شده بود شبهایی از ماه مبارک، دستم نرسیده باشد به آن مناجات های دست جمعی زیر آسمان ارک و گوشه ی اتاق برای خودم حسینیه درست کرده باشم و با قبره فی قلوب من والاه دلم را آرام کرده باشم. اما جبران میشد و میگذشت و نمیفهمیدم برکت است که از سر و کولمان بالا میرود با جمع هایی که به نام شما جمع حساب میشوند!
آن روزی که در کلاس، سر مجموعه ی عکس میم نشستیم به حرف زدن، و اینکه چطور ایده اش را اجرایی کند، مستند یا چیدمان و غیره و ذلک. وقتی که استاد خواست تا از ترس هایمان بگوییم تا شاید به میم کمک کند برای ِ بهتر به تصویر کشیدن ترس ها در مجموعه اش. اولین نفر آقای قاف بود که خیلی خلاصه ترسش را گفت : « میترسم رام ندن ». و در برابر چشمان متعجب استاد که اصولا ً وقتی ماها از عقایدمان حرف میزنیم یک جوری جالبی نگاهمان میکند ادامه داد که می ترسد روزی برسد که به هر دلیلی نتواند در مجلس روضه حاضر شود. البته پر واضح بود که این ترس، ترس ِ غریبی ست برای ِ استاد. ولی هرطوری بود ماهم سعی کردیم ترس آقای قاف را به استاد بفهمانیم. همان لحظه ها هم در دلم میگفتم خب ممکن است بعضی وقت ها نشود، ولی با این همه صوت از منبر گرفته تا روضه و شور و واحد، مگر می شود کسی ترس از دست دادنش را داشته باشد. خیال همان روزهاست، شاید روزی که ترس آقای قاف را شنیدم، ترسِ راه داده نشدن را به خوبی نمیفهمیدم، ترس غریب ماندن، دور ماندن!
حالا دیشب بعد از مدتی که برگشته ام، اذن ورودم دادید، به قول آقای قاف راهم دادید. و من انگار بعد از عمری تشنگی به چشمه رسیده باشم. فاطمیه اول در هول و ولای سفر بود و چندین هفته بعد از فاطمیه دوم آمده بودنم مصادف شده بود با غمی که هنوز به دلم مانده بود. آن روزهای اول سالی در به در دنبال مراسمی بودم در سرکنسولگری و دریغ از یک برنامه و هربار که سایتشان را چک میکردم، غیر تبریک عید چیزی نداشتند. دیشب از وقتی از خانه راه افتادیم دل توی ِ دلم نبود. از سر ِ کوچه ی بهروز که جدا شدیم از هم، نرم نرم رفتم تا این قندهایی که در دلم آب میشود را ذخیره کنم. دلم برای ِ همه چیز هییت دوست داشتنی ام تنگ شده بود. هنوز خلوت بود و مراسم شروع نشده بود. چشم چرخاندم دور تا دور و به هرکس نگاهم گریه میخورد لبخند میزدم. دوست داشتم بروم جلو دست بگذارم روی شانه شان و بگویم: چقدر شکر میکنید تنفس در هوای اینجا را؟ یک جایی زیر پنکه سقفی هییت نشستم. وسط های روضه که چادر به صورتم کشیده بودم و هق هق بلند گریه ام را لا به لای عزاداری هم هییتی ها بلند کرده بودم، نسیمی آمد و چادر و صورت خیسم را نوازش کرد. و من در دلم میگفتم اینجا چه کم از بهشت دارد؟!