- خط ِ تیره -

آپلود عکس

مرضیه ایستاده بود جلوی جمع کوچک بیست سی نفره مان و از سختی های کار میگفت. یک جاهایی ما چند نفری که از سال قبل تجربه داشتیم، خوشمزگی میکردیم و بچه ها را میخنداندیم. که "اوضاع خواب رو هم بگو، سرویس بهداشتی ها و ..." اصلا همین که از بچه های سال قبل فقط ما پنج نفر مانده بودیم اوضاع کار و سختی هایش را مشخص میکرد. کم کم صدای بچه هایی که تجربه اش را نداشتند درآمد، سوال میپرسیدند، نگرانی هایشان را میگفتند. حتی من هم دوباره توی دلم خالی شد. مرضیه به شوخی و خنده گفت "نگران نباشین حرفام تموم بشه چراغا رو خاموش میکنم هرکی خواست بره." همه خندیدیم. اما خنده نداشت.

همه ی ما بارها و بارها در زندگی هایمان در خیمه انتخاب بوده ایم. خیلی اوقات بی خجالت از این و آن و حتی همان بالایی شانه خالی کرده ایم از وظایفی که بر گردنمان بوده. جنجال راه انداخته ایم، غر زده ایم که پایینش کج بود بالایش فلان بود. اصلا چرا فلانی نمیکند. چرا من؟ چرا اینجا؟ چرا حالا؟ در صورتی که واقعه منتظر ناز کردن ما نمی ماند تا تصمیم بگیریم که برویم به سمتش یا بمانیم. 

با خودمان صادق باشیم خیلی از این بهانه هایی که به حساب منطقی بودن ردیف میکنیم برای انجام ندادن کارهای روی زمین مانده، یا -اصلا چرا راه دور برویم- برای ازدواج نکردن، بچه دار نشدن، وارد گود نشدن، کشک اند؛ کشک! اگر نه آن مردی که آمد و به ارباب گفت تکلیف جنگ مشخص شده دیگر به کارت نمی آیم، یا آن یکی که اسبش را تعارف کرد جای ماندن خودش منطقی بودند خیلی هم منطقی! بجنبیم و خود را محک بزنیم قبل از آنکه دیر بشود، وقتش که برسد این کاروان منتظر من و تو نمی ماند! 

| ز. عین |

حاشیه بر متن  (۰)

هیچ حاشیه ای هنوز نگاشته نشده است

ارسال حاشیه

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">