چندبار چشم هایش را برهم فشرد تا مطمئن شود که خواب نیست . خود را سوار بر اسب در بین لشکریانی به صف شده یافت که همگان لباس رزم پوشیده بودند . رو کرد به فرد کنار دستی اش تا بپرسد اینجا کجاست و آن ها اینجا چه می کنند . از چهره مرد ترسید. او گفت : « حواست نیست جوانک ؟ یا من را به بازی گرفته ای ؟ فراموش کرده ای که سرباز سپاه عمرسعدی ؟!» از آنچه شنیده بود بر خود لرزید . به سختی آب دهانش را فرو داد و پرسید: « نام این سرزمین چیست ؟! » مرد بی آنکه دیگر نگاهش کند با بیتفاوتی گفت : « نینوا »

صدای تپش های قلبش را به وضوح میشنید وحشت کرده بود. گویی هذیان میگفت : «من اینجا چه میکنم ؟! من سرباز عمرسعد شده ام که هر روز در زیارت عاشورا لعنش میکنم ؟! من منتظر ِ امامم هستم نه در صف قاتلین او... من امام را ... امامم... خاک بر سر شدم امروز عاشوراست... اربابم کجاست؟!... » هق هق گریه امانش را بریده بود که همان مرد بغل دستی به پهلویش کوبید « چه مرگت شده مثل مادر مرده ها ضجه میزنی ؟! بگذار بشنوم که چه می گوید»

گردن کشید که ببیند مرد از چه حرف میزند . از سپاه رو به رو ، مردی آمده بود و خطبه می خواند. اشکش بند آمد و مبهوت نگاه میکرد به مردی که یقین داشت حسین ابن علی ست و اربابش. انگار صحبت هایی را از دست داده بود گوش تیز کرد تا بهتر بشنود .

امام علیه السلام فرمود: « آیا در این نیز تردید دارید که من پسر دختر پیغمبر شما هستم؟ به خدا در میان مشرق و مغرب پسر دختر پیامبری جز من نیست؛ چه در میان شما و چه در میان غیر شما وای بر شما! آیا کسی از شما را کشته ام تا خون او را از من بخواهید؟ یا مالی از شما برده ام؟ یا قصاص جراحتی از من می خواهید؟»

به وضوح دید که صدایی از اطرافیانش در نمیاید و حتی عده ای سر به زیر انداخته اند  .

آن گاه امام فریاد زد: « ای « شبت بن ربعی » و ای « حجار بن الجبر » و ای « قیس بن اشعث » و ای « یزید بن حارث » آیا شما به من ننوشتید که میوه ها رسیده است و باغها سرسبز شده است و با لشگری آماده برای یاری تو وارد خواهیم شد؟ »

مردی کمی آن طرف تر از جایی که او بود صدا بلند کرد که : « ما نمی دانیم تو چه می گویی ولی به حکم پسر عمویت « عبیدالله » تن در ده؛ زیرا ایشان جز چیزی که تو دوست داری درباره تو انجام نخواهند داد.»

امام حسین فرمود: « نه به خدا، نه دست خواری به شما خواهم داد و نه مانند بندگان فرار خواهم کرد. ای بندگان خدا من به پروردگار خود و پرودگار شما پناه می برم از این که آزاری به من برسانید» ^{(سوره دخان، آیه 20)} به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می برم از هر سرکش که به روز جزا ایمان نیاورد. »

آن گاه شتر خویش را خواباند و به « عقبه بن سمعان » دستور داد آن را دور کند.

صدای امام حلاوتی در جانش انداخته بود . گر گرفته بود از خجالت. داشت مرور میکرد که چرا در سپاه عمرسعد است . در حال خودش بود که جنب و جوش اطرافیان توجهش را جلب کرد . داشتند حمله میکردند سمت میدان . دنبال راه ِ گریزی بود . باید به یاری امام میشتافت سریع برگشت تا راهی بیاید که ...

***

محکم به کسی برخورد کرد :« هوی عمو... چته ؟ چرا یهو میپیچی ؟! » گنگ تر از این ها بود که بتواند پاسخی به او بدهد.مبهوت تصاویری بود که دیده بود. نمیدانست کجاست . رفت کمی جلوتر روی نیمکتی نشست . در خیابان ِ شلوغی بود که ماشین ها و آدم های زیادی در رفت آمد بودند . سرش را بلند کرد . تابلوی خیابان را دید . نوشته بود : « ولی ِ عصر »

گریه امانش نداد ...

.

.

.

| کل یوم عاشوراء و کل ارض کربلاء|