هرجا که خسته از عکس گرفتن، نشسته بودم بالای سر ِ مزار ِ شهیدی، یا نوشته بود «شهید عباس ... » یا «شهید ابوالفضل ... » برای پنجمین بار که تکرار شد، به خودم آمدم. گریه ام گرفت. اول صبح که با دل شکسته وارد بهشت شده بودم قبل از اینکه شاهد¹ را آماده کنم برای عکس گرفتن، وقتی مابین قبور شهدا راه میرفتم. زبان به گلایه گشوده بودم که، «مثل اینکه زهر رو فراموش کردین!» باز شرمنده نگاهشان شده بودم.