ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجَاءُ وَ سِلاَحُهُ الْبُکَاءُ
بر این بنده که گل سرسبدش امید به تو و حــربه اش گـــریه می باشد رحمت آور ...
من به سونامی این اشـک ها مؤمنـــ ـــم
وقتی که در فراغــ ــُت طغیـــان می کنند
و
جـــان ِ روح و روانـــ م را
بسان ِ طفلــ ـی تازه از مـــادر متولد شده پاک می کنند ...
.
.
.
فـَهَبنی یا الهی و سیـّدی و مولای و ربـّی
صـَبـَرتُ علی عَذابــِک فـَکـَیفَ اَصبــِرُ علی فـِراقـِک
معبودا ! سید من ! مولای من ! پروردگارم !
بر فرض که بر عذابت شکیبایی کنم ؛ جدایی از تو را چگونه تاب بیاورم ؟
+حدیث نوشت :
امام صادق علیه السلام می فرماید:
« هیچ چیزی به اندازه ی گریه سالک وزنی سنگین ندارد که یک قطره اش دریائی از آتش را خاموش سازد و چون چشم به اشک خود پر شود، [و اشک رد آن حلقه بزند]، آن چهره پریشانی و خواری نبیند و چون اشک بریزد، خدا آن چهره را بر آتش دوزخ حرام کند و اگر هر آینه در میان یک امّت یک نفر گریان باشد، همه آن امّت مورد ترحّم قرار گیرند »
وّ خیفةً
وَ دونَ الجَهرِ
مِن القَولِ بالغُدُوِّ وَالاصالِ
و لا تکُن مِّنَ الغافلین.»
خدای خود را با تضرّع
و پنهانی
و بی آنکه آواز برکشی
در دل خود
در صبح و شام یاد کن
و از غافلان مباش.
سوره الاعراف، آیه 205