« اکسکیوزمی، لیرا اور دلار؟!» معلوم بود عرب است. داشت از مامان میپرسید قیمت ها به لیر ترکیه است یا دلار. از همان عقب تر که ایستاده بودم و به خرید مامان نگاه میکردم آن ها را هم دیده بودم. همراه همسرش مشغول دیدن لباس ها بود. مخاطبش را مامان قرار داده بود، میدانستم که مامان متوجه سوالش نشده. همان طوری بی حوصله رفتم جلو اتیکت لباس را نگاه کردم و بدون نگاه کردن به آن آقا گفتم: «فیفتین لیرا» و روی لیر اش تاکید کردم. حالا آن مرد عرب من را مخاطب قرار داد و پرسید: « آر یو ترک؟» قبل از اینکه بخواهم در ذهنم حلاجی کنم که باید جوابش را بدهم یا نه مامان گفت ایران. انگار گل از گلش شکفته باشد خیلی صمیمی در حالی که لبخندی صورتش را پوشانده بود گفت: « اهلاً و سهلاً» برایم خوش آیند نبود این مکالمه که گفت: « آی فرام عراق» کمی مکث کرد و با لبخند معناداری ادامه داد: «کربلا» انگار خودش هم میدانست دست گذاشته روی ِ نقطه قوت دلم در آن برهوت غربت. حالا به وضوخ داشتم او را نگاه میکردم اما با اشکی که توی ِ چشمم جمع شده بود چیزی غیر حرم را نمیدیدم. فقط در پاسخ تشکرش توانستم به او و همسرش لبخند بزنم. در حالی که داشتند از مغازه خارج میشدند به همسرش با اشتیاق داشت توضیج میداد که ما ایرانی بودیم. دوست داشتم بدوم دنبالشان و به آن مسافران کربلایی بگویم وقتی برگشتید به آقایم بگویید هیچ در باورم نبود که در مغازه ای از خیابان استقلال، توریستی ترین نقطه این شهر مرا لایق دیدار بداند. دوست داشتم بگویم به آقایم بگوید کاش قرارِ رو به روی ضریحمان زودتر از باور من باشد. به وسعت کرم خودش که تا خیابان های استانبول نیز دنبالم آمده بود...