حقیقت این است که دلم برای نوشتن بدجوری تنگ شده است. دلم برای عکاسی کردن هم تنگ شده اما نه به قدر نوشتن. شاید جفتشان بخواهند لحظه و حسی را برایمان ثبت کنند و به اشتراک بگذارند. اما تفاوت بنیادینی دارند که این تفاوت باعث شده ادبیات جز هنرها باشد و عکاسی چون خلقی ندارد، نه! گفتن این حرف برای کسی مثل من که عاشق عکاسی ست اعتراف بزرگی محسوب می شود!
اما فکرش را بکن به جای ثبت یک اتفاق، یک لحظه ناب که در عکس می آید آن را بنویسی. اگر تا مرز حقیقت بخواهیم پیش برویم هیچ کدام برتری ای بر دیگری ندارند. پیکسل به پیکسل و حرف به حرف قد میکشند رو به روی ِ هم. شاید اگر بخواهی تمام حقیقتی را که پیکسل ها میخواهند برایت بگویند را حرف کنی و کلمه به کلمه کنار هم بچینی نتوانی تمام حرف های ِ پیکسل ها را بزنی، پس در حقیقت برد با تصویر است تا نوشته! اما تا وقتی که پای خیال به ماجرا نکشیده شده باشد. اینجا جایی ست که پیکسل ها کم می آورند.
فکرش را بکن دست در دست کلمات بروی و سرت را بگذاری روی همان کاشی ای که صدای درد و دلت را شنیده بود، کلمه است دیگر پایش که بند ِ تو نیست که نبردت به آن سحری که خنکای نسیم رد اشک اذن دخول گرفته ات را جان داده بود، حرف حرف شان زنده اند که میتوانی بوی ِ سفیدی یاس روزهای سفید را بشنوی از نوشته های سال ِ گذشته ات. با عشق کنار هم چیده میشوند که مثل نسیم میپیچند لا به لای موهای ِ لیلایت و دلت را برایش تنگ تر میکنند. زندگی میبخشند که میتوانند صورتی ِ شکوفه ی قلب عاشق این روزهای ماه ِ خدایم را مثل خنده ی سرخوشانه ای تحویل عزیزانم دهم. وه که اگر پای خیال باز شود با همین کلمات میشود دوباره عاشق شد، می شود خدا را دید، میتوان نور شد...
+شاید که نه حتما میتوانم عکس این نوشته را برای عکس ها و پیکسل ها هم بنویسم،
اما چه میشود کرد وقتی پای دلتنگی درمیان باشد!
+عنوان مصرعی ست از جناب قیصر امین پور -خدایش رحمت کناد-
و هیچ کجا وبلاگ نمیشه
و هیچ وسیله ای برای نوشتن هم قلم و کاغذ نخواهد شد