یک سندرومی هم هست، که بعد از بازگشت از حرم معصومین آدم را یقه میکند. یقه کردن همان خفت کردن است، شما بگو خفه کردن. مودبش را گفتم. راستش را بخواهید اینطور است که برمی‌گردید به شهرتان، با قولِ انقطاع و اصلاح و اقدام! با بدرقه نگاه و دعای امام و گرفتن کوله‌باری از دستان یداللهی‌اش برای ادامه مسیر! تا اینجا خوب بود؟ خوب است. از اینجا به بعد شمایید و ریسمان‌های اضافه‌ برای بریدن، عیوبی برای رفع کردن و کارهایی برای شروع و حتی به سرانجام رساندن! آخ از آن دل‌دل کردن برای بسم‌الله گفتن؛ آخ از حیف و میل کردن حال خوبی که سوغات حرم بود و در کیسه سوراخ بی لیاقتی‌هایمان پرپر شد! آخ...